Τις δεκαετίες αμέσως τον Β’ ΠΠ η αεροναυπηγική κινούνταν όχι πλέον με βήματα αλλά με άλματα και η τεχνολογικές εξελίξεις κυριολεκτικά κάλπαζαν καθιστώντας αεροσκάφη που είχαν σχεδιαστεί και πετάξει πριν ελάχιστα χρόνια ως απαρχαιωμένα.
Στο περιβάλλον και τις συνθήκες αυτές, ο ανταγωνισμός ήταν αδυσώπητος κι έπρεπε να βρίσκονται λύσεις σε πιεστικά προβλήματα άμεσα, με την διαδικασία του κατεπείγοντως, αλλιώς το πρότζεκτ θα έπεφτε έξω.
Κάπως έτσι προέκυψη η ιδέα σε κάποιους να δοκιμάσουν να μετατρέψουν ένα βαρύ στρατηγικό βομβαρδιστικό XB-36 σε… ερπυστριοφόρο. Αν και η ιδέα δεν ήταν κάτι νέο και δεν δοκιμαζόταν πρώτη φορά, το μέγεθος του αεροσκάφους φάνταζε απαγορευτικό για κάτι τέτοιο.
Η κατασκευάστρια εταιρεία Convair όμως το δοκίμασε προκειμένου να λύσει ένα σοβαρό πρόβλημα: Το Β-36 είχε ένα πολύ μεγάλο τροχό στο κάθε κύριο σκέλος που καθιστούσε απαγορευτική την προσγείωσή του στους διαδρόμους των περισσότερων αεροπορικών βάσεων με εξαίρεση μόλις τρεις! Εκείνη την περίοδο τουλάχιστον.
Ο μονός τροχός του κάθε κύριου σκέλους φορούσε το μεγαλύτερο ελαστικό που είχε φτιαχτεί μέχρι τότε. Είχε ύψος 2,70 μέτρα και ζύγιζε περί τα 600 κιλά, δηλαδή περιείχε αρκετό λάστιχο για να φτιαχτούν ελαστικά επίσωτρα για 60 αυτοκίνητα.
Το πρόβλημα ήταν το κάθε ελαστικό ασκούσε τόσο μεγάλη πίεση στην επιφάνεια του διαδρόμου προσγείωσης, που στην αρχή το XB-36 περιοριζόταν για πτήσεις μόνο από το αεροδρόμιο του Fort Worth δίπλα στο εργοστάσιο παραγωγής και σε μόλις δυο ακόμα βάσεις στις ηπειρωτικές ΗΠΑ.
Το πρωτότυπο σύστημα που σχεδιάστηκε για την περίπτωση ήταν εξαιρετικά βαρύ, εξαιρετικά ογκώδες, ιδιαίτερα πολύπλοκο με εκατοντάδες κινούμενα μέρη και γενικώς δεν έπειθε ότι θα λειτουργούσε όπως ήταν προορισμένο.
Τελικά το σύστημα ήταν μία απροσδόκητη επιτυχία και πραγματικά λειτούργησε, μειώνοντας την πίεση της επιφάνειας του βομβαρδιστικού κατά περίπου 2/3 και συγκεκριμένα στις 57 λίβρες ανά τετραγωνική ίντσα. Το αεροσκάφος μπορούσε πλέον να προσγειωθεί ακόμα και σε απροετοίμαστο μη ενισχυμένο διάδρομο!
Ωστόσο το σύστημα δεν υιοθετήθηκε καθώς όσο παιρνούσε ο καιρός όλο και περισσότεροι διάδρομοι λάμβαναν ενισχύσεις για να μπορούν να υποστηρίξουν προσγειώσεις από βαρέα βομβαρδιστικά.
Επιπλέον, βρέθηκε η αναλογικά απλούστερη λύση της υιοθέτησης νέου σκέλους προσγείωσης με τέσσερεις τροχούς αντί για έναν, που μοίραζαν καλύτερα το βάρος μειώνοντας παράλληλα τις πιθανότητες ενός καταστροφικού ατυχήματος από διάρρηξη των ελαστικών κατά τις προσγειώσεις με μεγάλη ταχύτητα.
Ερπύστριες σε βομβαρδιστικό αεροσκάφος; Μα είναι δυνατόν;
