Το Harrier ήταν ένα επαναστατικό αεροσκάφος για την εποχή του αφού ήταν το πρώτο και το μοναδικό τότε αεροσκάφος κάθετης από-προσγείωσης που είχε φτάσει να είναι επιχειρησιακό. Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο αεροσκάφος ήταν το υψηλό κόστος ανάπτυξης, που δεν θα μπορούσε να αποσβεστεί μόνο από τις παραγγελίες των Ενόπλων Δυνάμεων της Αγγλίας. Έπρεπε να επιδιωχθούν επιθετικές εξαγωγές.
Στα πλαίσια αυτά, το αεροσκάφος παρουσιάστηκε σε κάθε χώρα που θα μπορούσε να είχε ενδιαφέρον για ένα μαχητικό με τις αρετές του Harrier, και στο κατεξοχήν «target group» τέτοιων πελατών ήταν κάθε χώρα του (δυτικού) κόσμου που διέθετε αεροπλανοφόρα. Μία από αυτές ήταν η Αργεντινή.
Την εποχή εκείνη και συγκεκριμένα την άνοιξη του 1969 η Αργεντινή είχε μόλις αποκτήσει το πρώτο της αεροπλανοφόρο πετυχαίνοντας έτσι να μπει σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ χωρών με ναυτική αεροπορία και μοναδική ικανότητα προβολής ισχύος. Επίσης δεν είχε ακόμα την χούντα που οδήγησε την χώρα στον πόλεμο των Φώκλαντας. Η Αργεντινή μάλιστα ήταν μεγάλος εισαγωγέας στρατιωτικού υλικού αγγλικής προέλευσης, μεταξύ των οποίων και δυο σύγχρονα αντιτορπιλικά κλάσης Type 42.
Για τις ανάγκες της προώθησης, ένας Sea Harrier εστάλη στην Αργεντινή από την κατασκευάστρια εταιρεία Hawke Siddeley όπου πραγματοποίησε από-προσνηώσεις στο αργεντίνικο αεροπλανοφόρο ARA Veinticinco de Mayo (πρώην ολλανδικό Karel Doorman, πρώην αγγλικό HMS Venerable) παρουσιάζοντας τις ικανότητές του.
Τελικά Η Αργεντινή δεν προχώρησε στην αγορά του επικαλούμενη το μεγάλο του κόστους τόσο για την αγορά όσο και την τεχνική του υποστήριξη. Η αλήθεια όμως είναι ότι και οι επιδόσεις του συγκεκριμένου αρχικού μοντέλου του Harrier δεν ήταν και ιδιαίτερα εντυπωσιακές, πέρα της μοναδικότητας της ικανότητας κάθετης από-προσνήωσης. Στην θέση του προτιμήθηκαν φτηνότερα μεταχειρισμένα A-4Q Skyhawk από τις Ηνωμένες Πολιτείες συμβατικής από-προσνήωσης όταν αυτά έγιναν διαθέσιμα.
Παρόλα αυτά, τα προσφερόμενα αεροσκάφη ήταν της αρχικής έκδοσης GR-1 για αποστολές κρούσης και τακτικής υποστήριξης. Δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά σε αποστολές προστασίας του στόλου κι ενδεχομένως να έπαιξε κι αυτό το ρόλο του.
Τελικά στον επικείμενο πόλεμο των Φώκλαντς δεν είδαμε αερομαχίες μεταξύ «ομόσταβλων» μαχητικών, ενώ ακόμα και αν η Αργεντινή είχε τελικά προμηθευθεί μαχητικά του τύπου, θα είχε θέματα με την επιχειρησιακή τους εκμετάλλευση καθώς τα Harrier είχαν ακόμα μικρότερη εμβέλεια από τα A-4Q, ενώ θα είχαν να αντιμετωπίσουν την έκδοση μαχητικού FRS-1 με ραντάρ Blue Vixen και πύραυλους AIM-9L, συνεπώς το αποτέλεσμα της αναμέτρησης στον αέρα μάλλον δεν θα διέφερε και πολύ ούτως ή άλλως.
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι το ίδιο αεροσκάφος προτάθηκε και για το αεροπλανοφόρο της Βραζιλίας, τον παλαίμαχο του Β’ ΠΠ Minas Gerais (πρώην HMS Vengeance), ένα σκάφος ίδιας κλάσης με το αργεντίνικο 25 Μαΐου. Και εκεί όμως η προσφορά απορρίφθηκε αλλά για άλλους λόγους και συγκεκριμένα λόγω της κόντρας Ναυτικού και Αεροπορίας για το ποιος θα επιχειρούσε με μαχητικά αεροσκάφη.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι για όλη του την καριέρα σε βραζιλιάνικη υπηρεσία επιχειρούσε μόνο με ελικόπτερα ως ανθυποβρυχιακό αεροπλανοφόρο.
Πρώτη δημοσίευση 9/2/2019
Όταν η Αγγλία προσπαθούσε να πουλήσει Sea Harrier για το αεροπλανοφόρο της Αργεντινής
