Στις 6 Μαρτίου του 1985, ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέουν ανακοίνωσε την αγορά 40 αεροσκαφών F-16C/D και 40 Mirage 2000EG/BG. H τότε “μαζική” αγορά των 80 αεροσκαφών τρίτης γενιάς χαρακτηρίστηκε σαν “Αγορά Του Αιώνα“, αν και δεν έκλεισε, ούτε καν διατήρησε το χάσμα των δυνατοτήτων μεταξύ των αεροποριών Ελλάδας και Τουρκίας. Η Τουρκία τότε παραλάμβανε δεκάδες F-4E, ενώ συμπλήρωνε τους εξωφρενικά υψηλούς αριθμούς των αεροσκαφών της με μεταχειρισμένα F-5A/B και F-104G/TF-104G. Η αντίστοιχη τουρκική αγορά του αιώνα ήταν 160 F-16C/D και γραμμή παραγωγής σε τουρκικό έδαφος, με την ΤΑΙ να μετατρέπεται μετά από αυτό σε έναν ισχυρό αεροναυπηγικό βραχίονα των τουρκικών φιλοδοξιών. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα, μετά από τόσα χρόνια (Hurkus, ANKA, T129 ATAK, TF-X).
Από την εποχή εκείνη θυμόμαστε τον “θαυμασμό” των Ελλήνων Αεροπόρων για το νέο μαχητικό αεροσκάφος F-18L. Την Land (L) έκδοση της Northrop, ένα ελαφρύτερο F/A-18 χωρίς αναδιπλούμενες πτέρυγες, λιγότερο ισχυρό σύστημα αποπροσνήωσης (καθώς δεν απαιτούνταν να αντέχει επιχειρήσεις αεροπλανοφόρων), με κοινή δομή κατά 71% με το F/A-18A και ηλεκτρονικά όμοια κατά 90%. To αεροσκάφος δεν μπήκε ποτέ σε παραγωγή, και μέχρι το 1985 που έγινε η ελληνική παραγγελία η Northrop είχε “συμβιβαστεί” μετά από δικαστική διαμάχη με την McDonell Douglas, και όλοι οι πιθανοί πελάτες αγόρασαν το F/A-18A/B (με φορείς στην άτρακτο). Πάντως το F-18L της Northrop ήταν ελαφρύτερο με δυνατότητες ελιγμών 9g, την στιγμή που το F/A-18A περιοριζόταν στα 7,5g.
Πολλοί από τους “παλαιούς” μας αναγνώστες θα θυμόνται την φωτογραφία με τα F-18L με ελληνικά εθνόσημα, μια προσπάθεια της Northrop να πουλήσει το πολλά υποσχόμενο μαχητικό στην Ελλάδα. Φυσικά τους πελάτες του F-18L τους “πήρε” είτε η τότε General Dynamics με το F-16A/B είτε η Mc Donell Douglas με το F/A-18A. Το τελευταίο αγοράστηκε από την Αυστραλία (1981), Καναδά (1980, CF-18A), και Ισπανία (1981). Την δεκαετία του ’90 κι άλλοι πελάτες προστέθηκαν, αλλά ποτέ το F/A-18 δεν έγινε η εμπορική επιτυχία που ήταν το F-16. Θεωρούμε πως το F/A-18A/B θα ήταν και η επιλογή της Ελλάδας το 1985, αν είχε επιλεγεί το δικινητήριο μαχητικό.
Γενιέται λοιπόν το ερώτημα, τι θα είχε γίνει αν τελικά η Ελλάδα είχε επιλέξει το F/A-18 αντί των F-16/Mirage2000 το 1985; Ποια θα ήταν η εικόνα της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας σήμερα; Το άρθρο έχει σαν στόχο να “πυροδοτήσει” έναν δημιουργικό διάλογο μεταξύ των αναγνωστών μας. Συνεπώς οι παρακάτω γραμμές είναι απλά υποθέσεις που τίθονται προς διάλογο!
Καταρχάς θεωρούμε πως λόγω της επιλογής ενός μόνο τύπου, θα είχαμε αγοράσει τουλάχιστον 100 μαχητικά, δημιουργώντας 5 μοίρες των 20 αεροσκαφών έκαστη, κι όχι μόνο 4. Επίσης η ΕΑΒ θα είχε αναλάβει σημαντικό υποκατασκευαστικό έργο, αν όχι και γραμμή συναρμολόγησης, καθώς η MD Douglas δεν είχε πουλήσει τόσα πολλά μαχητικά σε ευρωπαϊκή χώρα.
Κατά δεύτερον θεωρούμε πως λόγω της καθυστέρησης που λήφθηκε η απόφαση αγοράς των νέων μαχητικών (1985), θα είχαμε αγοράσει την κατά πολύ βελτιωμένη έκδοση -C/D κι όχι την -Α/Β. Έτσι τα ελληνικά F/A-18C/D θα είχαν κορυφαίο ραντάρ όταν ερχόντουσαν σε υπηρεσία το 1990 (APG-73), και αυξημένη ακτίνα δράσης.
Επίσης τα F/A-18 μπορούσαν να βάλουν τον AIM-7F Sparrow που είχε στο οπλοστάσιό της η ΠΑ, και έτσι μέχρι την έλευση του AIM-120A AMRAAM θα ήταν τα μοναδικά μαχητικά τρίτης γενιάς με δυνατότητα βολής BVR στο Αιγαίο. To αεροσκάφος είχε πιστοποιημένα επίσης πολύ περισσότερα κατευθυνόμενα όπλα από το F-16, όντας ο αντικαταστάτης των Α-7Ε και των ναυτικών εκδόσεων του F-4. Επίσης τα F/A-18C/D είχαν “εγκατεστημένη” την δυνατότητα βολής των ΑΙΜ-120 εξαρχής.
Η ΠΑ θα είχε σχέσεις με το USN σε ότι αφορά την υποστήριξη των αεροσκαφών, και η εμπειρία με τα Α-7Η/Ε έχει δείξει πως η υποστήριξη ναυτικών αεροσκαφών είναι κατά πολύ ευκολότερη (σε σχέση με τις διαδικασίες που ακολουθεί για παράδειγμα η USAF με τα F-16). Θεωρούμε πως η σχέση της ΠΑ με το USN πιθανότατα να ήταν πολύ πιο παραγωγική.
H κυβέρνηση Μητσοτάκη όταν παρήγγειλε τα επόμενα 40 F-16C/D Block 50 θα αγόραζε +40 F/A-18C/D επόμενων Block παραγωγής. Η αγορά των 60 μαχητικών F-16C/D Block 52+ θα ήταν πλέον για F/A-18E/F (θεωρούμε πως η Boeing δεν θα άφηνε την ευκαιρία ανεκμετάλευτη) και η ΠΑ θα έμπαινε από τις αρχές τις δεκαετίας στο πολύ κλειστό club μαχητικών με ραντάρ AESA. Φυσικά δεν θα υπήρχε “θέμα” Mirage 2000 και αγοράς/αναβάθμισης Mirage 2000-5Mk2, συνεπώς η παραγγελία θα μπορούσε “άνετα” να αγορούσε έως και 80 μαχητικά. Η συμπληρωματική παραγγελία των 30 F-16 C/D Block 52+Adv επίσης θα “πήγαινε” σε F/A-18E/F, ακόμη κι αν αυτά ήταν “μόλις” 20. Και για να σας το κάνουμε ακόμη “χειρότερο”, θα αναφέρουμε την πιθανότητα ανάμεσα στα αεροσκάφη να είχαμε προσθέσει EF-18G σε κάποια από τις παραγγελίες, με ότι σήμαινε αυτό για το Αιγαίο και τις δυνατότητες ηλεκτρονικής κρούσης της ΠΑ.
Πριν τα τέλη της δεκαετίας του ’90, η ΠΑ θα μπορούσε να αναζητούσε μεταχειρισμένα μαχητικά F/A-18A/A+ από τα αποθέματα του USN, όπως τότε αναζητούσε μεταχειρισμένα F-16A από τα αποθέματα της USAF. Καθώς όμως το F/A-18A είναι διαφορετικό από το F-16A, η ΠΑ θα είχε προφανώς παραλάβει μεταχειρισμένα F/A-18A/B για την αντικατάσταση των παλαιών F-4E. Τα τελευταία δεν θα είχαν εκσυγχρονιστεί ποτέ, αντίθετα θα είχε τρέξει κάποιο από τα πολλά προγράμματα εκσυγχρονισμού των “παλαιών” F/A-18C/D.
H εικόνα λοιπόν της ΠΑ σήμερα θα ήταν τουλάχιστον 140 F/A-18C/D και περίπου 100 F/A-18E/F και ίσως EF-18G. Παράλληλα θα μπορούσαν να υπηρετούν 20-40 F/A-18A/B+ που θα είχαν αγοραστεί σαν αντικαταστάτες των F-4E (τα τελευταία θα ήταν πια μια ανάμνηση). Ο τεράστιος αυτός στόλος αεροσκαφών θα μοιράζονταν κοινά όπλα, θα είχε εδώ και πολλά χρόνια δυνατότητα ναυτικής κρούσης με Harpoon, και φυσικά θα είχε stand off όπλα (το οπλοστάσιο του F/A-18 είναι πολύ μεγαλύτερο του F-16). Η ΠΑ και η ΕΑΒ θα ήξεραν μετά από τόσα χρόνια το αεροσκάφος πολύ καλά, και θα μπορούσαν να επισκευάζουν/συντηρούν/αναβαθμίζουν κάθε υποσύστημα. Μιλάμε λοιπόν για έναν στόλο 250-280 δικινητήριων αεροσκαφών, με κοινό οπλοστάσιο, και δυνατότητα επιχειρήσεων από κάθε αεροδρόμιο στην Ελλάδα…
Σήμερα πλέον θα ασχολούμασταν με το ΑΝ θα αγοραστεί η semi-stealth (κατά δήλωση της Τραμπ) έκδοση Block III, με προηγμένες δυνατότητες Fusion και νέας γενιάς IRST που σύμφωνα με την εταιρεία μπορεί να αντιμετωπίσει τα νέας γενιάς μαχητικά J-20 και Su-57. Ο εκσυγχρονισμός των F-16 θα “πήγαινε” προφανώς σε εκσυγχρονισμό των παλαιότερων F/A-18E/F σε επίπεδο Block III ενώ στο μέλλον η ΠΑ θα μπορούσε χωρίς άγχος να αγοράσει ότι ΝΜΑ επιθυμούσε…
Αυτή είναι μια πιθανή εικόνα μιας εναλλακτικής πραγματικότητας, με πολλά What If! Ανοίξαμε το θέμα για να συζήτηση, καθώς μέσα από αυτή ίσως βγει κάτι καλό για το μέλλον, και την επιλογή ενός ΝΜΑ, όταν κι αν ποτέ αυτή γίνει.
Το παρόν άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 3 Ιουνίου 2018
WHAT IF: Τι μορφή θα είχε η Αεροπορία σήμερα αν είχαμε αγοράσει F-18 το 1985 αντί F-16/Mirage 2000;
