Στον πόλεμο του Βιετνάμ η βάση του Κε Σαν του Νοτίου Βιετνάμ, είχε δημιουργηθεί από το 1962, κοντά στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη με τον κομμουνιστικό Βορρά. Το 1967 παρατηρήθηκε ότι οι Βορειοβιετναμέζοι είχαν αρχίσει να συγκεντρώνουν δυνάμεις στους γύρω λόφους και το αμερικανικό επιτελείο φοβήθηκε επανάληψη μιας μάχης κύκλωσης και εξόντωσης, όπως εκείνη που είχαν δώσει οι γαλλικές δυνάμεις στο Ντιέν Μπιέν Φου το 1954. Έτσι άρχισαν να μετακινούν δυνάμεις στη βάση (έφθαασαν τους 6.000) καθώς και άφθονα όπλα και πυρομαχικά.
Στις 21 Ιανουαρίου 1968 οι Βορειοβιετναμέζοι ξεκίνησαν ένα ισχυρό μπαράζ πυροβολικού, που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος των αμερικανικών αποθεμάτων βλημάτων πυροβολικού και όλμων. Η κίνηση αυτή ερμηνεύτηκε ως πρελούδιο επίθεσης και αμέσως ξεκίνησαν ισχυρότατοι βομβαρδισμοί από αέρος και ξηράς κατά των πιθανολογούμενων θέσεων του εχθρικού πυροβολικού, ενώ η φρουρά της βάσης ενισχύθηκε περισσότερο με την άφιξη της 1ης Μεραρχίας Ιππικού.
Λίγες μέρες μετά, η βορειοβιετναμική επίθεση του Τετ στα απροστάτευτα αστικά κέντρα και μετόπισθεν του Νοτίου Βιετνάμ, αποκάλυψε πως η κρούση στο Κε Σαν ήταν ένας αντιπερισπασμός. Οι μάχες όμως στο Κε Σαν συνεχίστηκαν μέχρι τις 9 Ιουλίου, ημερομηνία που οι Αμερικανοί αποσύρθηκαν οριστικά από την περιοχή, έχοντας καταστείλει κάθε σοβαρή εχθρική απειλή με τη ρίψη 100.000 βομβών από αέρος και άνω των 158.000 βλημάτων πυροβολικού.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 31 Ιανουαρίου 1968: Επίθεση του Τετ, η γενική εφόρμηση στο Νότιο Βιετνάμ
Η απόσυρση πραγματοποίηθηκε με το σκεπτικό πως η χρησιμότητα της βάσης είχε πάψει να υφίσταται. Άλλωστε η αμερικανική ηγεσία είχα κάνει στροφή προτιμώντας μικρότερες εγκαταστάσεις, έναντι των βάσεων-φρουρίων που ο εχθρός εύκολα μπορούσε να απομονώσει και να απειλήσει. Αυτό επέτρεψε στη Βορειοβιετναμική πλευρά να την πανηγυρίσει ως νίκη, γεγονός που σημειώθηκε δηκτικά και στα δυτικά ΜΜΕ.
Βέβαια ο φόβος της αμερικανικής πλευράς, ότι μπορεί να συνέβαινε επανάληψη του Ντιεν Μπιεν Φου, δεν είχε ιδιαίτερη βάση, καθώς διέθετε αφθονία εναερίων μέσων και δύναμη πυρός. Όμως ο πόλεμος του Βιετνάμ διεξαγόταν όλο και πιο έντονα σε επίπεδο εντυπώσεων, οπότε η πολύμηνη εμπλοκή των Αμερικανών στο Κε Σαν, όλο το πρώτο εξάμηνο του 1968, με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες (καθώς γίνονταν και αρκετές περιφερειακές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις), έστω και με θετική έκβαση, φαινόταν ως μια ατέρμονη και παράλογη μάχη, που έπρεπε να σταματήσει.
